نام کتاب: جریان شناسی فکری ایران معاصر؛ تبیین و تحلیل جریان‌های عقلانیت اسلامی، روحانیت سنتی، …

جریان شناسی فکری ایران معاصر؛ تبیین و تحلیل جریان های عقلانیت اسلامی، روحانیت سنتی، مکتب تفکیک، سنت گرایی، تجددستیزی سنتی و فلسفی، فرهنگستان علوم اسلامی و روشن فکری نوشته دکترعبدالحسین خسروپناه است مه در درفتر نشر معارف به چاپ رسیده است.

دفتر نشر معارف وابسته به نهاد نمایندگی مقام معظم رهبری در دانشگاه‏‌ها، در سال ۱۳۷۶ تأسیس شد و در سال ۱۳۷۹ به صورت رسمی آغاز به کار کرد. این انتشارات تلاش می‌کند از دریچه اسلام ناب به بازخوانى، بررسى، نقد و تولید اندیشه در عرصه‌هاى مختلف بپردازد.

از جمله این فعالیت‏‌ها می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌توان به چاپ بیش از ۱۱۰۰عنوان کتاب در زمینه دروس معارف اسلامى دانشگاه‌ها، اندیشه‏‌های امام خمینی (ره) و مقام معظم رهبرى، پرسش‌ها و پاسخ‌هاى دانشجویى، معارف قرآن و اهل‏ بیت (ع)، دین‌پژوهى، اخلاق و عرفان، انقلاب اسلامى و تاریخ معاصر، مسائل جهان اسلام، غرب‏‌شناسی، شبهات فکری و عقیدتی، مسایل تاریخی و فلسفی، علوم انسانی، مسائل تربیتى، زن، خانواده و نقد فمینیسم و… اشاره کرد.

نشر معارف اخیراً نیز گام‌‏هایی در حوزه ادبیات داستانی برداشته است. این انتشارات با راه ‏اندازی ۳۰ مرکز فروشگاهی با عنوان تجاری «پاتوق کتاب» و همچنین برگزاری ۱۲ دوره مسابقات کتابخوانی «پویش روشنا» در سطح ملی، توانسته است گام‏‌های مفید و موثری در توزیع و ترویج کتابخوانی کشور بردارد.

آنچه این روزها بیش از هرچیز دغدغه نسل انقلابی است آشنایی جوانان و دانشجویان با حقیقت دین و معارف اسلام است، انتشارات در این زمینه پیشرو است و تلاش دارد پاسخی علمی و دینی برای تمام سوالات این نسل داشته باشد.

در بخشی از نوشتارهای کتاب جریان شناسی فکری ایران معاصر می‌خوانید:

مطالعات و تحقیقات دین پژوهی سنّتی عمدتاً به صورت تک نگرشی و گزینشی انجام می پذیرد و فاقد یک نگاه جامع نگرانه است همان گونه که با رویکرد درجه دوم و تاریخی و معرفت شناختی به مطالعه حوزه علوم اسلامی نمی پردازند؛ برای نمونه فقهای مکرم در مباحث فقهی همیشه منتظرند تا مردم و متدینان با پرسش و مسأله ای روبرو شوند و سپس با استفاده از اصول کلی به پاسخ آن بپردازند و همچنین متکلمان در مباحث کلامی، منتظر می مانند تا شبهاتی عرضه شود آنگاه به پاسخ آنها اقدام نمایند. علمای اخلاق هم به جهت کم استقبالی از مسایل اخلاقی، خیالشان راحت و آسوده است و حتّا به اندازه متکلمان و فقها هم درگیری ندارند در حالی که عالمان دینی باید همانند دیدبانان بر دکل های معرفت نشسته و مرتّب به طرح کلان علم اسلامی بپردازند و کاستی ها و آسیب های احتمالی را قبل از تحقّق جریان های اجتماعی پاسخ دهند و با پیشگیری، از بحران های احتمالی جلوگیری نمایند. اما به خاطر نداشتن نگاه جامع نگر، تحوّل و بالندگی علوم اسلامی در حوزه ها به کُندی اتفاق می افتد و عملیات نظام سازی در علوم اسلامی تحقّق نمی یابد. البتّه پاسخ به سؤال های نیازمندان یکی از امتیازات سنّت اسلامی است ولی غرض این است که عالمان اسلامی تنها برای تکامل معرفت دینی و رشد و بالندگی فقه و کلام و اخلاق نباید منتظر پرسش های دیگران باشند.